Podatnik zobowiązany jest do opłacania należności finansowych do organu państwowego m.in. na ubezpieczenie społeczne, emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe. System świadczeń pieniężnych i rzeczowych przysługuje zarówno pracownikom, a także rodzinom w razie np. macierzyństwa, choroby czy starości.
Jak określić kwotę graniczną w roku kalendarzowym? Podczas obliczania granicy podstawy na ubezpieczenie społeczne podatnik musi wziąć pod uwagę wszystkie przychody, jakie posiada z różnych tytułów, bez znaczenia za jaki okres były wypłacane. Inną możliwością ustalenia przekroczenia podstawy wymiaru może być dokumentacja płacowa posiadana w przedsiębiorstwie lub z deklaracji otrzymanych z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych – informacja ta uwzględniona będzie od miesiąca, w którym nastąpiła nadwyżka sumy granicznej.
Dobrowolnym ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym objęta może zostać osoba jeżeli wystąpiła sytuacja, która jest przewidziana i wskazana przez ustawodawcę.
W przypadku składek np. na ubezpieczenie zdrowotne podstawa wymiaru wynosi 9%, a w przypadku obliczania przedsiębiorca może ustalić wysokość na podstawie zadeklarowanej kwoty, jednak nie niższej niż 75% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia.